Yaşamdaki Amaç Testi ilk olarak 1959 yılında Frankl tarafından geliştirilmiştir. Daha sonra Crumbaugh ve Maholick (1964) bu ölçeği kullanmış ve geliştirmişler. 20 sorudan oluşan 7’li likert tipi ölçektir. Jonsen, Fayertröm, Lundman, Nygren, Vahakanges ve Strandberg (2010), PIL’in kuramsal varsayımlarını test etmiş, İsveç versiyonu PIL’in yapısını açıklamışlardır. Araştırmacılar 449 kişilik %62’si kadın olan ve yaşları 19-103 arasında değişen bir katılımcı grupla çalışmışlardır. Açımlayıcı faktör analizi sonucunda PIL’in Frankl tarafından açıklanan üç boyutu desteklenmiştir. Bu boyutlar; varoluşta anlam, günlük yaşamda anlam yaratmada özgür olmak, gelecekte yaşanabilecek sıkıntılar karşısında anlam aramaya isteklilik. Araştırmada ayrıca İsveç versiyonu PIL’in geçerli ve güvenilir bir araç olduğu bulunmuştur. Hayatın anlamı, logoterapinin temel varsayımlarından biri olarak belirlenmiştir. Bu akıma göre hayatın bir anlamının bulunması her insan için en temel ihtiyaçlardan biridir. Bu ihtiyaç kendi varlığımıza ilişkin hissettiğimiz motivasyon ile de yakından ilgilidir. Bu yazımızda değineceğimiz PIL (Purpose in Life Test – Hayatın Anlamı) testi işte bu anlamı bulmaya yönelik bir değerlendirme yapmamızı amaçlayan bir uygulamadır.
Genel olarak:
113 ve yukarıda ham puanlar genellikle yüksek amaç
92-112 puanlar orta
92 puan ve aşağısı yaşam amacı eksikliği olarak yorumlanır
İtemlere verilen yanıtlarda 1 ve 2 “düşük”, 3-5 arası ise “orta”, 6 ve 7 olarak işaretlemeler “yüksek” olarak ele alınabilir.
Alt Test EPIL (existantial scale of purpose in life questionnaire) : 1-2-6-8-9-12-16. İtemler EPIL’i oluşturuyor.
6-9-11-ve 16. itemlere 1 ve 2 puan verilmişse kritik bir durum olarak suicid açısından da dikkat edilmesi gerekir.
Kısa Form oluşturmak için yapılan bir çalışmada yaşam amacını doğrudan sorgulayan 3.-4.-8. ve 20. numaralı itemlerin “iyi hissetme X psikolojik sıkıntı” halini ayırt etmede belirleyici olduğu bulunmuş.
Referans: Crumbaugh,J.,& Maholick,L. (1964). An experimental study of existentialism: The psychometric approach to Frankl’s concept of noogenic neurosis Journal of Clinical Psychology, 20, 200-207.